Bob, opnieuw opgestart...

Thursday, March 20, 2008

Gaat het dan toch lukken?

Het lijkt er zowaar op dat we het project toch op tijd af gaan krijgen, dat wil zeggen voor ik weer terug moet naar Nederland. De eerste van twee afspraken voor de presentatie is gemaakt, voor donderdag 27 maart. Als het goed is volgt de tweede snel voor vrijdag de 28e. Het rapport begint enige vorm aan te nemen, de basis voor de Powerpoint presentatie is gelegd en de laatste mails met informatie die we nodig hebben druppelen langzaamaan binnen.

Afgelopen week een interessante vergadering gehad met een manager van Banco ProCredit, een bankenketen die in Afrika, Latijs-Amerika en Oost-Europa actief is. Voor het project leverde het niet veel op, omdat zij nog geen cash-transfers vanuit hun mobiele banken doen. Het was wel een gaaf bedrijf, dat veel aan ondersteuning van kleine boeren en ondernemers doet door microkredieten en laagdrempelige spaarrekeningen aan te bieden. De stichting DOEN is voor 20% eigenaar van de keten, en de FMO (de Nederlandse ontwikkelingsbank) heeft net zijn aandelen aan de holding verkocht. Leuk om te zien hoe Nederlands ontwikkelingsgeld soms ook erg goed besteed wordt.

Dit weekend ga ik naar Nelspruit, omdat ik het land weer uit moet voor mijn visum. Ik ga niet naar Kruger, maar naar de Blyde River canyon om die omgeving te bekijken.

Fijn Paasweekend allemaal,

Bob

Monday, March 17, 2008

Van Kooten en De Bie over orgaantransplantatie

Als je op deze link klikt, zie je een filmpje van Van Kooten en De Bie in hun aloude Keek op de Week.

Weer is er iemand, getrouwd en vader van een jong kind (ik hem niet en weet zelfs geen naam, maar dat doet er niet toe) met CF overleden terwijl hij op de wachtlijst stond voor transplantatie. Van Kooten en De Bie schonken er naar ik schat 20 jaar geleden al aaandacht aan, maar er gebeurt niks wezenlijks in Nederland. Minister Klink, hoeveel mensen moeten er nog overlijden voor u actie onderneemt?!

Sunday, March 16, 2008

Rare jongens, die Mozambikanen...

Vandaag is het met afstand de koudste tot nu toe sinds ik hier in Mozambique ben. Waar het gisteren nog een graad of 37 was, is het denk ik nu zo een 20 graden kouder. Ik liep net naar buiten (nog steeds in korte broek en T-shirt) om brood te halen voor mijn lunch. Vlak voor me zie ik een cuperador (bijrijder en degene die het geld int bij de chapa, de kleine OV-busjes in Mozambique) met een dikke winterjas en een wollen muts op. Hij had nog net geen sjaal om. En hij was niet de enige die er zo bij liep, mooi om te zien.

Een andere gewoonte van de Mozambikanen die ik echt niet snap heeft te maken met de lift en hoe ze die gebruiken. Zo zie ik ze heel vaak beneden instappen en op bijvoorbeeld de achtste verdieping uit te stappen, maar dan meteen weer de trap naar beneden te nemen. Dit is echt eerder regel dan uitzondering. En daarstraks was er een vrouw die omhoog kwam lopen naar de tiende om vervolgens meteen de lift naar beneden te nemen... Ik heb geen idee waarom, misschien is het bijgeloof?

Morgen hebben we weer een vergadering, nu bij ProCredit, een microfinancieringsbank hier. Het lijkt overigens eindelijk een beetje op te schieten met het rapport, ik begin er een klein beetje vertrouwen in te krijgen dat we onze deadline van 28 maart misschien kunnen gaan halen. De tijd gaat nu trouwens ineens heel snel, nog een kleine twee weken in de stad en dan een paar dagen in Zuid-Afrika, voor ik weer thuis kom.


Zie de verschillen, allebei de foto's zijn vanuit mijn kamer genomen:)

Friday, March 07, 2008

Mozambique, beetje topografie

Om jullie een beetje een idee te geven van waar ik precies zit, hieronder een kaart van Mozambique (klik op de afbeelding om hem te vergroten en alles te kunnen lezen). Mozambique is 20 keer zo groot als Nederland en heeft een kustlijn van een kleine 3000 kilometer.

Ik zit dus in Maputo, de hoofdstad, vrijwel helemaal in het zuiden van het land. De grootste afstand die ik tot nu toe heb afgelegd, was naar Tofo, een kleine 500 kilometer, 8 uur met de bus. Als ik dus de hele hele kustlijn van Mozambique zou willen bereizen, heb ik ongeveer een afstand langs de kust van Den Helder naar Lissabon te gaan... Dat gaat hem niet worden gedurende mijn verbijf hier helaas.

Verder ben ik zoals net beschreven in de provincie Gaza, waarvan Xai-Xai de hoofdstad is, ruim 200 kilometer van Maputo, geweest. Ter vergelijking, Amsterdam - Maastricht is net zo ver. Het Krugerpark (alleen al half zo groot als Nederland), althans de met Zuid-Oostelijke ingang bij Komatipoort, is relatief om de hoek, zo een twee en een half uur met de bus. De hoofdstad van Swaziland, Mbabane ligt zuidelijker en is net iets verder. Tot slot Inhaca, dat ligt 40 kilometer uit de kust van Maputo.

Gaza

Hoi,
Onderstaand verslag is in het Engels, heb t namelijk waarschijnlijk in die taal nog nodig straks.

Thursday, the 6th of March 2008.

We, the RHVP team and 3 South-African guys who are going to make a documentary about the PSA program, left Maputo at 5:45 AM to visit the delegation of INAS in Xai-Xai. On our way we stopped at a restaurant along the “highway” from Maputo to Xai-Xai in Manhiça for a breakfast with nice coffee, to discuss the program for the rest of the day and to sing through the phone for the 4th birthday of the youngest son of Vaughn, one of the film makers.

When we arrived in Xai-Xai at the INAS office, the film crew had an interview with the head of INAS in Xai-Xai. In the mean time, I found two nice young kids and their uncle. I was directly their “amigo” as the youngest boy directly called me. He was very happy with the small pack of cookies he had, although he seemed to not to dare to open the pack. However the cookie that I gave him was very interesting and must have tasted good, as that was gone in a second. Here in Mozambique, there is a big difference between children when it comes to making pictures. The one half is really shy and the other half is very enthusiastic and sometimes even asks you if you want to make a picture of them.


An our later we were on our way to a payment post further in the rural areas in Gaza province (Xai-Xai is the capital of Gaza). It was a ride of about one and a half our, which led us through various little towns via paved, dirt and sand roads. One of them was Mandlakaze. When we arrived, there was no sign of the name of the place, but surprisingly my phone told me it was Mandlakaze. This is an important town in Mozambican history, my colleague Joao told me. Eduardo Mondlane, the most famous fighter for independence in Mozambique during the Portuguese colonial period, was born here. He died in 1969, so 6 years before independence. In his last 7 years of his life, he was the first president of Frelimo. Frelimo (Mozambican Liberation Front) fought for independence from Portugal and came into power when Mozambique became independent. It is is still the reigning party in the government. The gas station in Mandlakaze was remarkably old (probably from before the independence), still functioning fine and had Dutch pumps.


Out of Mandlakaze, another sand road of about 30 kilometers led us to the local building of INAS. From there, it was a 3 minute walk through the plants to the payment post. As many of the payment posts that INAS uses for its PSA programme, this was under a large tree. The beneficiaries were waiting here since 9 AM to receive their monthly allowance. For the most people this is 100 MTN, so 4 U$D. When we arrived around 1 PM they started singing and dancing spontaneously. Tuesday in Maputo / Zimpeto, the same had happened in a place where a payment post was combined with a community building for elderly people. It is really amazing to see that some elderly hardly can walk, but they can still sing and dance very enthusiastic. Especially here in Gaza, the people do not have much and are very poor, but they seem to enjoy life a lot. The people are beautiful, extremely friendly, thankful for the money they get and very willing to cooperate with us for the documentary and the research. We held some interviews with the beneficiaries for our research and the people were paid by INAS.












When the people left to their homes, we followed a lady on her way back home for the documentary. It was a walk of about twenty minutes through the bush bush. We passed the tiny centre of the rural village, with a primary school and a soccer field. When we arrived at her little house of straw, the lady was interviewed by the film crew. Under the tree, there was a young family, a mother doing her laundry and her three kids. They were all beautiful and very cute, especially the (I think) 1 year old boy. He was very interested in the radio they had there.



Around half past three we left for our way back to Maputo. 4 and a half ours later, we were back in town, tired but very impressed by what we had seen. Maputo may not be a real nice city, but Maputo is not the real Mozambique. The real Mozambique is outside of the capital, in the rural areas, where by far the most people live in this country.
A very weird road sign on our way back. A sort of a Mozambican Bermuda triangle on the road just outside Xai-Xai?

It was great to experience the real life for most poor African people in such a way. It is really hard to explain what you feel when you walk there as a Western European. Sometimes it almost looks as they are happier with their life than we are, although our life is much easier and we have a lot of things they never even heard of. A small example is that when I took pictures from various people and showed them afterwards, they hardly could believe they saw themselves. Or, with the girls on the picture below, that they were very excited to see themselves.

Monday, March 03, 2008

Tofo

Eén van de vele straatverkoopstertjes die naar onze bus kwamen tijdens de 8 uur durende rit van Maputo naar Tofo. Vond dit een schitterend plaatje, zij was blij met de 15 Meticais (= ong 50 cent) die ik haar betaalde voor een frisse Fanta cassis.

De bus. Hier zaten we met zeker 25 man in, nogal vol dus:)

Drie jongens die souvenirs probeerden te verkopen op en rond het strand

De Indische oceaan

Deze foto heb ik genomen terwijl ik tot mijn enkels in de branding van de Indische oceaan stond, vlak voor zonsondergang.

Deze vogeltjes zag je heel vaak in de branding lopen en naar kleine krabbetjes pikken. Ik heb alleen geen idee hoe ze heten, heeft iemand een idee?

Nee, de bomen achter de duinen stonden niet in de fik...

's Ochtends vroeg rond een uur of 6 bij de eerste tussenstop bij een tankstation op de terug. We vertrokken overigens om 4 uur...

Onderweg, op die zelfde terugreis...

De foto's van het snorkelen heb ik niet digitaal, die heb ik namelijk gemaakt met een ter plekke gekochte wegwerponderwatercamera (nieuw woord voor in de Van Dale?). Het snorkelen zelf ging niet echt best, ik heb kennelijk moeite om puur mond in, mond uit te ademen. Ik gebruikte als reflex meteen mijn neus, ook al had ik een snorkel masker op. Dit zoog dan meteen vacuum, niet bepaald een fijn gevoel. Een omgekeerde situatie vergeleken met de tijd vlak voor mijn transplantatie dus, toen ik vaak vanwege de vermoeidheid en mijn zuurstoftekort juist alleen maar door mijn mond kón ademen. De walvishaaien waren wel indrukwekkend, ze zwommen letterliijk onder onze rubberboot door.

De streenhemel was ook fenomenaal elke avond. Helaas kon ik mijn camera niet instellen op een sluitertijd langer dan een seconde, waardoor de foto's die ik geprobeerd heb hiervan te nemen totaal zwart zijn. Ik herinner me maar twee keer in mijn leven zo een sterrenhemel gezien te hebben, in 2002 in de woestijn vlakbij Las Vegas en bijna twee jaar geleden in de zomer in Leba in Polen met Thomas en Marek.

O ja, totaal los van dit stukje, een bizar filmpje van één van de gevolgen die de storm in Noord-West Europa kennelijk heeft gehad. Laat ik zeggen dat ik blij ben dat ik niet in dit vliegtuig zat...