The two finals

Wilco, gefeliciteerd! Wilco Otte is gisteravond in de Melkweg verkozen tot jongerenvertegenwoordiger voor Nederland voor de VN. Ik ben gisteravond er heen geweest. Was een erg leuk en gevarieerd programma, met debatten, de jongeren verkiezing, muziek en films. Ik kwam onder andere bij een debat terecht over de situatie in Irak. Hier zaten onder andere Harry van Bommel van de SP en Dick Leurdijk van het Clingendael instituut. Het ging onder andere of de vraag of de aanval van de VS en het Verenigd Koninkrijk op Saddam Hoessein gerechtvaardigd was. Vooral Van Bommel vond dat dit niet zo was. Hij zei dat er geen massavernietigingswapens gevonden waren en dat er dus geen geldige reden was geweest om Saddam aan te vallen. Daar zit wat in, ware het niet dat Saddam een van de grootste moordenaars is die er geweest is. Hij vond ook dat Saddam geen genocide heeft gepleegd. Dit blijkt kennelijk overigens ook uit de officiële cijfers van de VN. Maar dan vraag ik me echt af waar al die massagraven die gevonden zijn vandaan komen… De scheidslijn tussen genocide (wel een reden om een land militair aan te vallen volgens de VN resoluties) en massamoord is zo klein. Van Bommel noemde het namelijk geen genocide, maar wel massamoord. Vervolgens vertelde de filmmaakster Marijke Jongbloed dat er wel; degelijk genocide heeft plaats gevonden in Irak, maar dan al in 1987. Toen heeft Saddam namelijk een gifgas aanval op de Koerden in Noord-Irak uitgevoerd. Hier is nooit echt wat mee gedaan door het westen, maar het is wel degelijk gebeurd. Overigens vond zij (net als Dick Leurdijk en een vrouw van Iraakse afkomst) dat Saddam terecht is aangevallen. Van Bommel was het hier niet mee eens, ook al zei hij ook dat Saddam wel een massamoordenaar was. En gelukkig was hij het er in hele zijn anti-Amerikaanse overtuiging (en soms had hij hier ook wel goede argumenten voor) het er wel mee eens dat het een zegen is dan Saddam niet meer aan de macht is.

Verder ben ik vooral in de bioscoopzaal geweest, waar ik drie hele mooi films gezien heb. Eerst was er de gefilmde tocht van 4 Nederlandse jongeren die een ambulance naar het door oorlog geplaagde en arme gebied in Kosovo brachten. Prachtig gedaan van hun, heel veel respect voor de manier waarop ze dit voor elkaar gekregen hebben. De tweede film die ik gezien heb,gemaakt door Marijke Jongbloed, ging over het verblijf van een Nederlands konvooi in Afghanistan tijdens de wederopbouw. Zeer indrukwekkende beelden over onder andere een Nederlandse kolonel die afgelost werd, maar hier absoluut niet blij mee was, dit door de band die hij met de mensen daar had opgebouwd. Verder bleek uit de film ook maar weer eens hoe jammer het is dat dit land door de Taliban en de al jaren daarvoor durende oorlogen compleet naar de vernieling is geholpen. Het is namelijk een zo verschrikkelijk mooi land.

De derde film vond ik de leukste. Ik had al gezegd dat ik die zou gaan zien, The Other Final. Gemaakt door Matthijs de Jong is het een documentaire over de wedstrijd die hij georganiseerd heeft op de finale dag van het WK voetbal in 2002. hij kreeg het namelijk voor elkaar om een wedstrijd te organiseren tussen Bhutan en Montserrat, de twee laagst geklasseerde landen op de FIFA wereldranglijst op dat moment. Het is de wedstrijd van hun leven geweest voor allebei de landjes. Het begon al met de reis die de spelers van Montserrat moesten afleggen om vanaf hun eilandje in het Caribisch gebied naar Bhutan in de Himalaya te komen. De route: Montserrat – Anguila – Sint-Maarten – Curaçao – Amsterdam – Bangkok – Calcutta – Bhutan. Ik geloof dat ze hier 2 en een halve dag mee bezig geweest zijn… Maar als je de blijdschap en het enthousiasme van de spelers, begeleiders en vooral het publiek in Bhutan langs het veld zag, is het allemaal zeer de moeite waard geweest. Spits Dorji die 3 keer scoorde in de door Bhutan met 4-0 gewonnen wedstrijd, is voor de rest van zijn leven de held van zijn land. Ook al vrees is voor hem dat zijn droom om bij Arsenal te spelen nooit uit zal komen…

Het leuke was ook dat de filmmakers na afloop de zaal in kwamen en geïnterviewd werden door Jan-Douwe Kroeske. Om hun persoonlijke verhaal en motieven te horen om de alledrie zeer unieke en mooie films te maken, was erg mooi. Zo vertelde Matthijs de Jong dat zijn documentaire al gekocht is door National Geographic om in veel landen uitgezonden te worden. Hij is zelfs met Universal Studios in onderhandeling om de rechten van de film aan hun te verkopen. Ze willen er misschien een speelfilm met acteurs van maken, zou prachtig zijn als dat lukt. Daarbij komt dat ze een non-profit organisatie zijn en dat alle winst die ze maken ten goede komt aan het voetbal in Bhutan en Montserrat. Grote klasse.