Esmé weer thuis. En een matige honkbalavond...

Allereerst: Esmé: gefeliciteerd met je thuiskomst na 2 zwaar ellendige maanden! Super en houd vol op de manier zoals je je nu voelt. Wat een verschil zoals k je afgelopen week zag met die dag dat ik uit Curaçao terug kwam, ongelooflijk. Was gisteren zelf ook in Utrecht voor mijn MRI scan. Ging goed allemaal, al weet ik nog niets van een uitslag. Kon helaas de foto’s niet meekrijgen zoals ik gehoopt had.

Daarna ben ik met Jeroen, Philippe en Paul naar Rotterdam geweest voor de halve finale van het WK honkbal, Nederland tegen Zuid-Korea. Laat ik voorzichtig stellen, het was niet helemaal wat we er van verwacht hadden. Ten eerste was het ijskoud en vooral nat. Met name vlak voor de wedstrijd veel regen en een flink koude wind. Was blij dat ik genoeg kleding bij me had. Er waren er ook bij die dit niet hadden en opmerkingen als “een dubbele longontsteking, hoe liep dat ook al weer op?” waren dan ook niet van de lucht. Daarnaast was de wedstrijd van Nederlandse kant helaas gewoon erg slecht. Ik bedoel als je evenveel errors maakt als dat je honkslagen slaat (allebei 2), doe je toch echt iets verkeerd. De uitslag was dan ook 7-0 voor de Koreanen zonder dat Nederland ook maar een schijn van kans heeft gehad. Grappigste moment was eigenlijk dat toen ik ging zitten op de door Jeroen en Paul uitgezochte plaatsen, Mieke naast ons zat. Mieke was (en is) verpleegkundige op de longafdeling van het AMC waar ik de 6 weken voorafgaand aan mijn transplantatie gelegen heb. En eigenlijk altijd als ze dienst had, stond ze bij mij (dat werkt in het AMC anders dan in het UMC: in het AMC heb je een paar verpleegsters die als ze dienst hebben, altijd bij jou staan. Is erg prettig omdat ze je dan beter kennen en er meer continuïteit is. In het UMC heb ik nooit iets van een dergelijke roostering gemerkt). Was erg gezellig om haar weer eens te zien.