Turijn

Zo, dan eindelijk een verslag over Turijn. Dinsdag 14 februari vertrok ik met mijn moeder naar Milaan, om vandaar uit met de bus naar Turijn te gaan. Ging allemaal prima en ’s avonds waren we in ons appartementje in Nichelino, een dorpje op 10 minuten treinen vanaf Turijn.


Woensdagochtend er vroeg uit, we moesten drie kwartier met de trein en vervolgens uur en 20 minuten met de bus naar Pragelato, waar het Nordic Combined (schansspringen en langlaufen) was. Helaas hadden we pech, want na de eerste van 2 rondes springen was er te veel wind om ook de tweede ronde te kunnen springen en werd het dus afgelast voor de rest van de dag.

Donderdag hadden we aan het begin van de middag kaarten voor de ijshockeywedstrijd Finland – Italië. Via de periodestanden 0-0, 4-0 en uiteindelijk 6-0 won Finland erg makkelijk in een prachtig Palasport stadion. Geweldig licht stadion, heel jammer dat het waarschijnlijk nu al weer afgebroken is en in gebruik genomen als tentoonstellings- of congresruimte. Onderweg naar de Oval kwamen we bij de ingang van het Olympisch dorp Joji Kato tegen, de wereldrecordhouder op de 500m. Was leuk en hij was helemaal verbaasd dat mijn moeder en ik hem herkenden, erg grappig. Daarna hebben we het grote Nederlands drama in de Oval Lingotto gezien, de valpartij van Kramer en daadoor ook Verheijen in de halve finale van de ploegenachtervolging tegen Italië. De vrouwen hadden het helaas woensdag in de kwalificaties al verprutst en werden uiteindelijk zesde. De mannen pakten gelukkig nog wel brons door in de strijd om de derde plek de Noren te verslaan. Ondanks dat het geen goud was, werd er een mooi feest gebouwd later in de avond in het Holland Heineken Huis (HHH voor de rest van dit stuk). Ritsma (6e Olympische medaille, weliswaar zonder goud), Verheijen, Kramer, Wennemars en Tuitert werden gehuldigd op het podium door Ard Schenk en Kees Verkerk. Zij waren eerder op de avond in de spotlights gezet samen met Leo Visser en Yvonne van Gennip voor hun Olympische prestaties in het verleden.

Vrijdag snowboarden en schansspringen. Helaas konden we door de lange reistijden het snowboarden in Bardonecchia niet helemaal zien. Het schansspringen (kwalificaties voor de grote schans) ‘s avonds in kunstlicht maakte echter veel goed. Dat is zo verschrikkelijk mooi om te zien. Echt bizar om die gasten meer dan 130 meter te zien vliegen en dan gewoon elke keer goed op hun benen te zien landen. En de sfeer met dat licht is heel bijzonder, was ook heel druk met supporter uit allerlei landen die veel lawaai maakten.

De 1000 meter van de mannen leverde zaterdag Erben Wennemars zijn eerste individuele Olympische medaille, weer brons, achter de Amerikanen Davis en Cheek. Favoriet Bos werd helaas pas vijfde en Groothuis klapte helaas helemaal in zijn laatste ronde, hij reed geweldig. Zoals hij later zei, de beste 600 meter uit mijn leven. ’s Avonds weer HHH, voor de huldiging van Wennemars. Stond helemaal vooraan bij het podium, heel prima. Voordat Wennemars het podium op kwam, maakte Kleintje Pils het publiek nog even warm, voor over dat nodig was tenminste... toen hij vervolgens gehuldigd werd stond hij met tranen in zijn ogen, zo mooi vond hij de huldiging door zijn broertje en de megavolle zaal. Zaterdagochtend was ik eerst naar de biatlon geweest in Cesana San Sicario. Volledig in de sneeuw gezeten. Koud, maar super sfeervol met heel veel verschillende nationaliteiten. Het is een heel mooie sport om te zien, bewonderenswaardig hoe ze er in slagen om met een hartslag van 180 liggend een roos te raken van 4,5 cm doorsnee en 11 cm doorsnee bij het staand schieten. In de trein op weg er heen was ik aan de praat geraakt met een Amerikaans gezin die een kaart overhadden voor het shorttracken voor woensdagavond. Ze vroegen of ik meewilde en daar zei ik uiteraard geen nee tegen...

Nadat Wüst op de 3 kilometer goud had gewonnen en omdat ik ergens ook wel heel kleine hoop had op een stunt, had ik woensdag in Turijn nog kaart gekocht voor de 1000 meter vrouwen. Ik kan wel zeggen dat het een goede gok is geweest om daar alsnog kaarten voor te kopen. Zelden zo een spannende race gezien. Timmer dus zoals iedereen wel weet goud in 1:16:05, Klassen zilver in 1:16:09 en Friesinger (sorry Ineke) brons in 1:16:11. Drie vrouwen binnen 6 honderdste van een seconden op het podium, absurd, maar gelukkig wel met de goede op nummer 1. En dan werd Wust vierde en De Loor zesde, 3 vrouwen bij de eerste 6, beter kon eigenlijk niet, alleen jammer dat Ireen net het brons miste. Na de wedstrijd zijn weer naar de huldiging in het HHH geweest, door een sneeuwbui er heen gelopen. De sneeuw zorgde voor een prachtig beeld bij de Oval. Dit keer werd de kartonnen medaille met een diameter van 80 centimeter ook weer crowdsurfend door het publiek (Jur Raatjes, zo onderhand kenden we je standaard praatje wel, een beetje meer variatie had gemogen) naar voren gebracht. Marianne werd gehuldigd door Willem-Alexander, die het verrassend leuk en spontaan deed. Hij heeft duidelijk bijgeleerd de laatste jaren met dit soort dingen.

Maandagochtend zijn ben ik naar Sestriere geweest voor de reuzenslalom voor de mannen. Het was echt stralend weer, met een strak blauwe hemel en een heerlijke zon. We hebben trouwens enorm veel geluk met het weer de hele tijd, bij de buiten sporten nooit regen. Wel soms sneeuw, maar dat is juist mooi bij de Winterspelen. Zoals ik al eerder zei, de Oostenrijker Benjamin Raich won goud. Dit stukje herhaalde hij een paar dagen later, door te profiteren van het na 33 seconden uitvallen van de Italiaanse favoriet Rocca op de slalom. Voor de Oostenrijkers was de slalom zaterdag überhaupt geweldig, het hele podium was namelijk Rood-Wit.

Bij het bobsleeën in Cesana Pariol zagen we dinsdagavond helaas maar 1 ipv 2 Nederlandse sleeën in actie komen. Maandagavond in de eerste run was namelijk de slee van Ilse Broeders hard over de kop gegaan (zag later die beelden pas, dat was echt niet normaal.

Het was heel erg gaaf, we stonden letterlijk op twee meter van de baan en konden de sleeën perfect zijn. Al zagen we elke slee maar kort, het gaat namelijk zo verschrikkelijk snel. Niet alleen het zicht was gaaf trouwens, ook het geluid van zo een door het ijskanaal sjezende slee is erg indrukwekkend.

Woensdag weer een druk dagje, met cross country skiën en shorttracken met die Amerikanen. ’s Ochtends eerst naar Pragelato voor het cross country skiën, de sprint voor de mannen en de vrouwen. Eerst waren de kwalificaties waarin iedereen alleen de baan in ging en waarvan de 30 snelsten door gingen naar de 5 kwartfinales, waarin dus elk 6 skiërs in de baan kwamen. Hierin was de tijd niet meer belangrijk, als je bij de eerste twee zat ging je door daar halve finale. Hierin waren dus 2 heats met 5 skiërs, waarvan ook weer de 2 besten naar de finale gingen. Een heel spectaculair onderdeel, ook omdat de zittribune niet uitverkocht was, zodat we daar alles konden zien, ook al hadden we staankaarten. ’s Avonds in het Palavela stadion dus naar shorttracken geweest, super spectaculaire sport is dat, het gaat zo snel op een klein schaatsbaantje van 111 meter. Ook vooral voor de liefhebbers van valpartijen onder jullie, het is een aanrader.

Na donderdag een rustdag gehad te hebben qua sport, waar we de stad in zijn geweest om te gaan shoppen, was vrijdag het hoogtepunt van de Spelen. Het was namelijk de dag van de 10 kilometer, met zoals jullie allemaal wel zullen weten goud voor Bob de Jong en brons voor Carl Verheijen. Met name de race van De Jong was heel indrukwekkend, met (voor de kenners hier) een absurde reeks 30-ers waar niemand aan kon tippen. En ’s avonds daarna dus het prachtige feest in het HHH rondom de huldiging van De Jong en Verheijen. Tuitert en Cheek die muziek maakten op het podium, Wennemars die ging stagediven en daarna crowdsurfen en het optreden van Blof waren enkele van de hoogtepunten.





Daarnaast was het dag van de laatste race uit de carriere van Bart Veldkamp. Hij deed voor de vijfde keer mee aan de Spelen. Hij reed dan wel zoals hij het op zijn Bart's zo mooi omschreef wel een "baggerrace", het applaus en het respect na afloop van zijn race waren er niet minder om. Vond het heel mooi om er bij te zijn. Ook omdat de gouden race van Veldkamp in Albertville een van mijn eerste herinneringen aan het schaatsen is.


Shorttracken vormde voor mij ook de afsluiting van de Spelen zaterdagavond. Voor deze avond met de finalerondes (kwart-, halve en finales) van de 500 meter mannen, de 1000 meter vrouwen en de 5 km estafette voor de heren. Vooral dat laatste onderdeel is een enorm spektakelstuk. Enorm knap hoe ze allemaal op de been bleven met zijn twintigen op dat kleine baantje. Vooral ook omdat bij elke aflossing een schaatser een flinke duw krijgt van zijn teamgenoot waarbij jullie en ik elke keer gigantisch op onze muil zouden gaan, het gaat zo hard.

Zondag was het helaas weer voorbij, de 12 prachtige dagen waren weer voorbij voordat ik het wist. Ik heb er enorm van genoten, misschien nog wel meer dan in Athene vorig jaar. Toen zat ik namelijk nog in een rolstoel, aan de zuurstof (vaak te weinig omdat we niet meer mee konden nemen) en was ik zo moe vaak dat ik niet naar alle onderdelen kon waar we kaarten voor hebben. Nu in Turijn heb ik kilometers door de stad gelopen, alles gedaan waar we kaarten voor hadden, veel gefeest in het HHH, etc. Hierdoor heb ik veel beter de sfeer van de Spelen, die uniek is, kunnen proeven en er vooral ook van kunnen genieten. Dit allemaal dankzij mijn transplantatie. Bij mijn “verjaardag” op 2 februari is het er niet van gekomen door het overlijden van Lieke, maar bij deze: donor, bedankt voor mijn nieuwe longen en daardoor voor het mooie leven dat ik nu heb!

Bob.

PS: De panorama foto's volgen waarschijnlijk zaterdag, de software daarvoor staat op mijn pc in Naarden.